آئین مستان

یا باقر از فرط غمت افسرده گشتیم

از غصه جانسوز تو پژمرده گشتیم

هر شیعه در دل حجله داغ تو بسته

سنگینى داغت دل ما را شكسته

سوز دلت از سینه ات بار سفر ساخت

در سینه ما رفت و ما را دیده‏تر ساخت

پنجم امام و هفتمین معصوم هستى

جانم فدایت پس چرا مسموم هستى

اى صبر مطلق، گشته‏اى بى تاب از چه؟

اى كشتى عدل خدا، گرداب از چه؟

جسم شریفت از چه كم كم آب گشته

بنگر كه صادق از غمت بى تاب گشته

تو یادگار آخرینِ كربلایى

تو داغدار و دل غمینِ كربلایى

تفسیر دشت كربلا در سینه توست

دلها گرفتار غم دیرینه توست

با رفتنت دیگر تو آسوده ز دردى

داغ یتیمى را به صادق هدیه كردى

تاریكى صحن تو بر غربت گواه است

شمعى ندارد قبر تو بى بارگاه است

اى كاش بر قبرت حرم سازیم امامم

بر گنبدش پرچم بیافرازیم امامم

آییم پابوس و تو را زوّار گردیم

ما بى كسان هم لایق دیدار گردیم

بر باقر علم نبی، جنّ و ملک گریان بود

اندر عزای او به پا صد ناله و افغان بود

آن سرور و سالار دین، فرزند زین العابدین

سرحلقه اهل یقین، کز سوز سمّ نالان بود

ظلم هشام بی ادب، افکند او را در تعب

عقل بشر زان تاب وتب ، وز آن جفا حیران بود

چون بود طالب بر رضا، گردید تسلیم قضا

تا شافع روز جزا، او برگنه کاران بود

گر رفت زین بیت الحزن، با صد غم و رنج و محن

اکنون چو بلبل در چمن، مسرور هم خندان بود

آتش به جان ماسوا، افتاده از این ماجرا

کان شاه از زهر جفا، مقتول از عدوان بود

قاضی زاهدی

یارب به شکافنده علمت باقر

 کانوار تو از جبین پاکش ظاهر

آن را که سعید خوانده ای از اوّل

 مگذار که تا شقی شود در آخر

*********

من ذاکر انا الیه الراجعونم

 من خاطرات جانگداز دشت خونم

دیدم پرستوهای دین را پر بریدند

در قتلگه جدّم حسین را سر بریدند

*********

ای فروزان گوهر پاک بقیع

 گل پرپر شده در خاک بقیع

کربلا را دیده ای از کوفه تا شام

 ای شهید از اثر زهر هشام

*********

ای نور خدایی از جبینت ظاهر

وی یاد تو پیوسته مرا در خاطر

از آتش زهر آب شد پیکر تو

جانها به فدایت ای امام باقر

در درون سینه می سوزد دل شیدای من

ای خدا دریای خون شد سینه سینای من

همچو شمعی پیکرم از آتش و غم آب شد

کین زهر آلوده آتش زد زسر تا پای من

پاسخ زهرا چه خواهی داد فردا ای هشام

گر بپرسد شرح امروز مرا فردای من

از تو می پرسد به فردای قیامت مادرم

از  چه کشتی یادگار روز عاشورای من

آخر ای بیداد گر  من زاده پیغمبرم

کرده مدح من به قرآن خالق یکتای من

نیشها را نوش می کردم من از نیش قلم

از چه گشتی سد راه فکر روشن رای من

تشنه لب جان می دهم چون جد مظلومم حسین

تا به عالم زنده ماند شیوه آبای من

شاعر ژولیده می گوید به صد آه و فغان

در درون سینه می سوزد دل شیدای من

ژولیده نیشابوری

ای نعمت ولایت تو بهترین نِعَم

ولی لطف بینهایت تو شامل امم

هم کاشف الغمومی و هم باقر العلومی

 هم چشمه کمالی و هم منبع حکم

ای آنکه گفت خواجه اَسری  ترا سلام

 بپذیر هم سلام من خسته از کرم

وا حسرتا که کشته زهر جفا شدی

 از کینه هشام تو ای شاه محتشم

دشمن پی اذیّت تو قد نموده راست

 چندانکه شد  زکثرت غم قامت تو خم

تأ ثیرزهر تعبیه در زین بپای تو

 بگسیخت تارو پود وجود  ترا ز هم

ای خفته در بقیع که قبرت بود خراب

 جانها فدای غربتت  ای کشته ستم

پیوسته در عزای تو و بر مزار تو

چشم کبود چرخ ببارد سرشک غم

نشسته بر رُخ غبار عزا

 گشته به دلِ شیعیان ظاهر

به دست دشمن ز زهر جفا

 کشته گردیده حضرت باقر

مدینه شد همچو کرب و بلا

 دریغا و آه و واویلا

ز اشک و خون چشم اهل و ولا

 زین عزا و مَحَن گشته طوفانی

رود اکنون زین مصیبت و غم

 خانۀ دلِ ما رو به ویرانی

مدینه شد همچو کرب و بلا

دریغا و آه و واویلا

چه حزن انگیز از مدینه رسد

با نوای عزا آه غربت او

ببر گلهای سرشک مرا ای صبا

 ز وفا سوی تربت او

مدینه شد همچو کرب و بلا

 دریغا و آه و واویلا